Frí framundan

Ég fór með heimilissímann með mér í vinnuna um daginn, algjörlega utan við mig. Ætli maður ætti kannski að fara að taka Gingseng eða eitthvað? Bragi bróðir fór reyndar einu sinni með fullan ruslapoka með sér út í Hagaskóla, þannig að þetta er greinilega í genunum.
Nú er heldur betur farið að styttast í heimferð, komum á morgun og hlökkum mikið til. Ég er alveg til í að fá frí úr vinnunni í nokkra daga. Það er reyndar mjög fínt í vinnunni og ég held að þetta gangi bara vel.
Svíarnir mega nú eiga það að þeir eru góðir í að hrósa öðrum. Hef lent í því oftar en einu sinni að standa eins og illa gerður hlutur á meðan hrósinu er ausið yfir mann (verðskuldað? er ekki viss...), berst við mitt innra sjálf sem vill helst svara eins og sönn kona: "þetta er einhver misskilningur, ég er alveg ómöguleg". Mér líður reyndar eins og hálfvita oftast nær og finnst ég ekkert kunna, líður eins og ég hafi svindlað mér einhvern veginn inn í þetta, er alltaf að bíða eftir að einhver fletti ofan af mér og svipti hulunni af svikaranum þegar í ljós kemur að ég kann ekki neitt, heldur fékk í jólagjöf bókina "Bluff your way into otolaryngology". Slæ hins vegar ekki hendinni á móti hrósinu núna á þessum síðustu og verstu tímum, hugga mig við það að ég sé lítill en afar mikilvægur hlekkur í að halda gangandi því undraverða tannhjóli sem líkami mannsins er (gubb, gubb).